SORU

e.min 70.bölüm alıntıdır.

Bir dansa tutuşuyorlar o koridorda... onlarda yavaş... onlarda ağır...  Asi tekrarlıyor “Hemen odana dönmen lazım”...  Demir sevdiğinin yanağındaki tek bir öpücüğe hayatını riske atmaya, ateşten gömleği  giymeye hazır...  Ama müsade edemez Asi... başı boş bırakamaz Demir’ini, O kendine lazım... “Olmaz...Bunu sana yapamam...  Beni seviyorsan odana dön”...  Yanağından süzülen iki damla yaşa kayıyor gözüm... biri Asi... dudaklarına takılı kalanı ise Demir... Bilmiyor muyuz... aşkı Asi’de bulan Demir’e bundan ötesi yok... Bu pes edişle dansları ve hayatları düzüne akmaya başlıyor artık ... onlar bir ya, bir arada ya... Demir Asi’yi seviyor, çok ama çok seviyor ya...  O, Asi’siz yapamaz, Asi bunu da biliyor ya... hiç ayrılmayacaklar... kaçışlar da, bırakmalar da artık koruma altında...  Asi’ Demir’in yürek sesi, söylediği her şeyde Demir kendini buluyor, duyuyor ya...  bu pes ediş ikisini bir kılıyor... karışmışlıkları tamamlanıyor o hastane koridorunda.

-Sen benim yaşama sebebimsin...Herşeye katlanabilirim artık...
Demir hala deli yağmur... yağıyor... yağdıkça yağıyor...  Asi hala  bereketli toprak... düşen her damlayı içine çekiyor... çekiyor.  Onlar böyleyken dünya yavaş dönüyor. Ten temasına ihtiyacı var mı onların sevişmek için... yok... hiç bir zaman olmadı...  Fiziki yakınlıkları belki de Asi-Demir mucizesinin en önemsiz yanı... bakışları öylesine kendilerini vaat ediyorken birbirlerine, cam üstünde takip edilen bir dudak temasında yaşanıyor en özgün karışmaları.
İLAYDA)))

SORU

....................................
.............................

Sevgilim,

doğru anla beni,

her şeyinle seviyorum seni,

gözlerinden ayaklarına, tırnaklarına,

içinden,

sakladığın bütün paklığına kadar.

Kapını çalan benim

sevgilim.

Daha önce ikirciklenen

hayalet değil,

pencerenin önündeki.

Deviriyorum kapıyı:

giriyorum tüm hayatından içeri:

geliyorum ruhunda yaşamaya:

engelleyemezsin beni.

Kapı üstüne kapı açmalısın,

sözümü dinlemelisin,

incelemem için

açmalısın gözlerini,

görüyorsun nasıl gidiyorum

ağır adımlarla

kör gibi, uzanmış beni bekleyen

bütün yollarda.

Korkma,

seninim ben,

fakat

ne yolcuyum ne de dilenci,

kendini uzaklaştırdığın ve beklediğin,

efendinim senin,

ve şimdi giriyorum

hayatından içeri

asla çıkmamak üzere,

sevgilim, sevgilim, sevgilim,

kalmaya geliyorum.

Pablo Neruda