Ölümün ayak ucunda... ellerine bırakılmış bu can pazarında, ‘sen misin?’ dercesine soruyor gözleri... “sen misin ölüm?”...
Sadece İnci’ye değil, bedenine davetsiz gelen bu konuğa da yüz dönebilseydi keşke Demir... elinde sonuçlar uzaklaşırken arkadaşından, bir ara yüzüne ‘güneş’ vuruyor sıcacık... ‘acı gülüş’ünü aydınlatıyor bizim için... ama ondan da uzaklaşacak hemen Demir, hayatındaki güneştende uzaklaşacağı gibi... loşluğa, belirsizliğe adımları... tekrar elindeki kağıtlara dönüyor dikkati... biliyor, kabahat kağıtlarda değil... kaşları çatılıyor... güneşe tapar ama geceye sığınır Demir... oysa gülüşüne çökmekte olan bu gece onun için kapkaranlık... ne yapması gerektiğini bilmiyor...
funda'dan alıntıdır.
İçiniz kor gibi yanarken susmak,acıların en beteridir...
F.Garcia Lorca
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder