Kimseye Sezdirmeden

e.min 67.bölüm alıntıdır.

Teknenin dar yatağında Demir, Asi’sini kuytusuna almış, sarmalamış.. kollar omuzlara, bellere dolanmış... dudakları Asi’nin şakaklarında dolandıkça, saçları birbirine karışmış...  ‘gel’ lerle dolu bir akşamı paylaşıyorlar birlikte... sözler  geliyor, dokunuşlar geliyor sarılışlarına. Özlem itirafları, uzak durmaya çabalayışlar geliyor... bekleyişler, kaybedişler, bir an bile ayrılmak istemeyişler geliyor... Demir’in elleri mütemadiyen sevdiğinin saçlarında... yüzünde... durmak bilmeyen minik çırpınışlar geliyor. 


funda

Susuzluğun damlaya özlemi, uzanıyor  en nihayet Demir Asi’nin dudaklarına... takılıyor hasretle sevdiğinin bir damlasına... İnsan iki kez ölür mü?.. Ölecek yönelse damlaların tamamına... bu çılgınlığın ancak kıyısında...  mecali yok dahasına... parmağının varyok arası bir temasında, sana ‘gel’iyorum diyor alt dudağına... sende sıra... tek tek uyarıyor ardından her damlayı o parmaklar, gecenin kalanında.

Dünyanın nüfusu ikiye bölünüyor,
yarısı sen oluyorsun,yarısı ben..
Sonra ikimiz bir bütün oluyoruz,
kimseye sezdirmeden...

Özdemir Asaf