e.min 67.bölüm alıntıdır.
Nasıl dayanabiliyor diye düşünüyorum, Demir’in özlemini paylaşırken ve sessizce dinlerken onu Asi... susuzluğunu paylaşıyorken, gözlerinden sulanan gözlerde, saçlarında dolaşan parmaklarda yüreği... bu özlemi döken dudaklarında ara ara gözleri... Ama dayanamadığı belli... o sakin duruşunun ardında bir rüya alemi... çekiliyor Demir’den, Asi’nin korkuları dolu dizgin geliyor geri... hem gözlerinden hem sözlerinden içeri... “Demir... o kadar çok beklettin ki!”... “Artık kendimi bırakmayacağım”... “Lütfen... benden uzak dur!
funda
Kendi uzak duramayacağının farkında, Demirden yardım talebi... Buna nasıl razı gelebilir ki Demir. “Bırak.. şu anı yaşayalım, Asi”... Yaşayacakları öylesine gözlerindeki!... Asi açıkça itiraf ediyor bir daha yaşamaya dayanamaz aynı şeyleri... “Seni bir daha asla üzmek istemiyorum” derken Demir, birden aklına geliyor ki hastalığıyla ilgili belirsizlikleri bekliyor kendisini... bu sözü nasıl
verebilir ki...
"en kolay olanıdır gitmek!"
gitmek hiçbir şeyi bitirmez.
aksine durur da yaşar gibi her şey.
gidene değil, kalana yoldaş anıları vardır,
ayrıntıları vardır aşkın en gerisinde.
gittiğimi çok sonra anlıyacaksın.
şimdi uğurluyorsan,
sende kalan yanlarıma güvendiğin içindir!...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder